ερευνώντας τις δυνατότητες και τις ενέργειες που γεννάει η εποχή μας
Η ΛΥΣΗ ΑΠΛΗ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ!!!!!! ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ. ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΜΟΡΦΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΧΕΊΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την μεγάλη πανεργατική πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ στις 13 Φλεβάρη που αναμένεται να ξεπεράσει την μεγαλειώδη απεργία της 12 Δεκέμβρη. Μια απεργιακή απάντηση στις εξαγγελίες των κυβερνήσεων του κεφαλαίου να ελαχιστοποιήσει τα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων. Με στόχο να καρπωθούν για μια ακόμη φορά τα αποθεματικά των ταμείων, όπως έπρατταν πάντα( 58 δις ευρώ η λεηλασία των ταμείων την περίοδο 1950-75 , 3,5 δις ευρώ οι απώλειες από το τζογάρισμα των αποθεματικών στο χρηματιστήριο. Το κράτος χρωστάει στα ταμεία πάνω από 8,7 δις ευρώ στο ΙΚΑ. Είναι 3,2 δις ευρώ οι βεβαιωμένες οφειλές των επιχειρήσεων στα ταμεία και 5,8 δις ευρώ η εισφοροδιαφυγή).
Παράλληλα άρχισε και η «συζήτηση» μεταξύ της ΓΣΕΕ και της ΣΕΒ για την νέα συλλογική σύμβαση εργασίας , η ΓΣΕΕ διεκδικεί 10,5 % όταν οι αυξήσεις στα βασικά αγαθά μεσοσταθμικά αρχίζουν από 10% και φτάνουν στο 21% , ενώ το πετρέλαιο έτρεξε πέρσι με 16,5%. Αντίστοιχα το ΣΕΒ προσφέρει γύρω στα 4,5% , όταν πέρσι τα κέρδη των επιχειρήσεων πλην του χρηματοπιστωτικού κατά μέσο όρο προσέγγισαν το 60%,(δεκαπέντε φορές ταχύτερος του ΑΕΠ), με τα κέρδη στο χρηματοπιστωτικό τομέα να φτάνουν στα 73%. Αυτό σημαίνει πως κατά μέσο όρο οι επιχειρήσεις κερδίζουν μικτά 44000€ ανά εργαζόμενο, ενώ τους κοστίζει λιγότερο από 10000€, έχουμε δηλαδή μια υπεράξια της τάξεως του 34000€ ανά εργαζόμενο.
Σύμφωνα δε με την ΙΝΕ της ΓΣΕΕ το μερίδιο της εργασίας στο ΑΕΠ μειώθηκε απ το 58% την τετραετία (1981-1985) στο 44% την διετία (2004- 2006) ενώ η παραγωγικότητα το 2006 αυξήθηκε στο 2,8% δεύτερη θέση μετά την Φιλανδία. Αυτό σημαίνει πως «ο συνδυασμός του επιπέδου αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας στην Ελλάδα με την αύξηση κατά 2,4% στις μέσες πραγματικές αμοιβές , συνεπάγεται μείωση κατά 0,4% του πραγματικού κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος.
Ο ρεαλισμός των αριθμών λέει πως στο σύνολο των μισθωτών, το 24% λαμβάνει μηνιαίο καθαρό εισόδημα που κυμαίνεται μεταξύ 501 και 750 ευρώ(το 56% των νέων ηλικίας 18 έως 30 ετών που εργάζονται, αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ τον μήνα.- η περίφημη γενιά των 700 ευρώ).
Αντίστοιχα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ το 10% με 12% της μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό και ευρύτερο δημόσιο τομέα αμείβεται με την κατώτατη αμοιβή που προβλέπεται από τη Γενική Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ. Μιλάμε δηλαδή για περίπου 250 χιλιάδες ανθρώπους. Ενώ αρχίζει να διευρύνεται το στρώμα αυτών των εργαζόμενων που εργάζονται με το καθεστώς της μερικής απασχόλησης και παίρνουν λιγότερα από 500 ευρώ ή συγκαταλέγονται στους «απελπισμένους των 300 ευρώ».
Μεγάλες διαφορές υπάρχουν στο καθαρό μηνιαίο εισόδημα που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τρεις στους τέσσερις μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνουν μηνιαίο εισόδημα μέχρι 1.000 ευρώ, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα η αναλογία μειώνεται σε ένας στους τρεις μισθωτούς.
Να σημειωθεί ότι πάνω από 1.251 ευρώ ως μηναίο εισόδημα λαμβάνει λιγότερο από το 10% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα. Τρεις στους τέσσερις από τους μισθωτούς που λαμβάνουν έως 500 ευρώ, είναι γυναίκες. Αντίστοιχα το 71% των συνταξιούχων του ΙΚΑ(628.000) παίρνουν συντάξεις κάτω από 600 €.
Οι αριθμοί συνεχίζουν να είναι αποκαλυπτικοί: 2200000 άνθρωποι(21% του πληθυσμού στην Ελλάδα) ζουν στα όρια ή και κάτω από το όριο της φτώχειας. Όρια που δεν είναι αντικειμενικά καθορισμένα. Τα στοιχεία της Κομισίον μιλάνε για ένα 21% των κατοίκων που επιβιώνει με εισόδημα κατώτερο του 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος- περίπου 4.264 € ετήσιο ατομικό εισόδημα, ενώ για μια τετραμελή οικογένεια το ποσό ανεβαίνει στα 8.955 €.
Σε μια αποκαλυπτική έρευνα που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του υπουργείου Οικονομίας οι άνθρωποι που ρωτήθηκαν θεωρούν πως τα 933,7 € είναι το μηνιαίο καθαρό εισόδημα, που χρειάζεται ένας «φτωχός» για να πάψει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες του, πολύ παραπάνω από τις επίσημες στατιστικές. Ενώ μια παλαιότερη ερευνά έφτανε στα 2100€ ανά τετραμελή οικογένεια το μηνιαίο εισόδημα του ορίου φτώχειας. Όποτε το ποσοστό που κινείται στα όρια της φτώχειας είναι πολύ παραπάνω από το 21% των κατοίκων στην Ελλάδα. Να γιατί ως έλληνες δανειζόμαστε το 92% αυτού που παράγουμε για να επιβιώσουμε και όχι για να ευζήσουμε.
Να η βάση της τεράστιας εργατικής – λαϊκής οργής που εκφράζεται και στις μελέτες. Σε έρευνα της Κάπα Research το 69,6% των συμμετεχόντων στην έρευνα θεωρεί πως η καταπολέμηση της φτώχειας περνάει μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας «ενώ το 71% θεωρεί ότι όπλο απαραίτητο στον αγώνα κατά της φτώχειας είναι η ενίσχυση των μισθών, των συντάξεων και επιδομάτων, γεγονός που υποδηλώνει ότι συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός όσων πιστεύουν ότι η εύρεση εργασίας, δεν σου εξασφαλίζει στη σύγχρονη εποχή απόσταση ασφαλείας από τα όρια της φτώχιας.». Με τον τρόπο τους οι συμμετέχοντας θεωρούν πως η καταπολέμηση της φτώχειας περνάει μέσα από την ριζική αναδιανομή του πλούτου. Να και το στοίχημα που πρέπει να βάλει ένα μάχιμο ενωμένο εργατικό κίνημα άμεσα.
Διεκδικώντας μια ριζική ανακατανομή του πλούτου με τρεις τρόπους, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο να έχουν «την πίτα ολάκερη και το κεφάλαιο νηστικό», παίρνοντας υπόψη την αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας που κάνει ρεαλιστική την προοπτική της ανακατανομής του πλούτου σε εθνική, περιφερειακή και διεθνή κλίμακα. Ας δούμε αυτούς τους τρεις τρόπους:
Α) Ριζική μείωση των ωρών εργασίας, σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχει άνεργος. Π.χ μια άμεση εφαρμογή ενός ανελαστικού και αυστηρού 5μερου – 7ωρου –35ωρου με την παράλληλη μετατροπή όλων των συμβάσεων μερικής απασχόλησης(5,8% των απασχολουμένων) σε σύμβασης πλήρους απασχόλησης θα δημιουργούσε περίπου 302000 νέες θέσεις εργασίας μειώνοντας κατά 83% την καταγραμμένη ανεργία με βάση τον ενεργό εργασιακά πληθυσμό των στατιστικών. Με βάση όμως τον πραγματικά ενεργό πληθυσμό θα χρειαστεί μια ακόμη πιο ριζική μείωση των ωρών εργασίας. Σίγουρα η εφαρμογή του 6ωρου-5μερου-30ωρου με προοπτική την εφαρμογή του 4ωρου-5μερου –20ωρου. Μέσω της ριζικής μείωσης των ωρών εργασίας, θα αναδειχτεί ως μέτρο ανάπτυξης της κοινωνίας- μέτρο του κοινωνικού πλούτου- μέτρο ενός ανώτερου πολιτισμού, ο ελεύθερος χρόνος. Ένας ελεύθερος χρόνος που μπορεί να γεμίσει από πολυποίκιλα ενδιαφέροντα που θα οδηγούνε στην αυτοπραγμάτωση και την αυτοσυνειδησία.
Β) Ριζική αύξηση των μισθών. Το 1400€ για όλο τον λαό είναι μια βάση εκκίνησης, που στο υπάρχοντα συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία μπορεί να αποκτήσει το χαρακτήρα ενός διεκδικητικού πλαισίου που θα υπολογίζει τις αυξήσεις των τιμών, την αύξηση της παραγωγικότητας και την αύξηση του ΑΕΠ. Για το 2008 αυτό μπορεί να πάρει τον χαρακτήρα διεκδίκησης αυξήσεων τουλάχιστον 50% στο βασικό μισθό σε συνδυασμό με τον έλεγχο των τιμών των προϊόντων.
Γ) κοινωνικό μισθό, άμεσο μέσω ενός κατώτερου εγγυημένου εισοδήματος και έμμεσο μέσω της επιδότησης των βασικών αναγκών. Ο κοινωνικός μισθός δεν θα καταργεί τα άλλα επιδόματα και τις συντάξεις αλλά τις εμπλουτίζει με στόχο την αξιοπρεπή διαβίωση για το σύνολο των κατοίκων της ελληνικής επικράτειας. Ο κοινωνικός μισθός μέσα από αυτή την λογική δεν είναι μια εγγυημένη φιλανθρωπία, όπως τον βλέπουν οι νεοφιλελεύθεροι και οι νέοι σοσιαλδημοκράτες , αλλά μια εγγυημένη πρόσβαση στο τεράστιο κοινωνικό πλούτο που σήμερα με ποικίλους τρόπους παράγεται. Ένας κοινωνικός πλούτος που συχνά καταστρέφεται για να μην πέσει η κερδοφορία του κεφαλαίου, ενώ θα μπορούσε να βοηθήσει στην ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρωπίνου γένους.
Να μια βάση εργατικής αντεπίθεσης που δεν βάζει ως πρωτεύων το επιχειρηματικά εφικτό- εξάλλου αυτό είναι απόρροια συσχετισμού δύναμης- αλλά το εργατικό και κοινωνικά αναγκαίο. Και μόνο πάνω σε αυτή την βάση μπορεί να οικοδομηθεί ένα νέο μάχιμο εργατικό κίνημα. Και εάν όλα τα παραπάνω φαντάζουν ουτοπικά είναι γιατί εμείς ακόμη είμαστε σκυφτοί στο διάβα του αφέντη. Αν όμως σηκώσουμε το βλέμμα και τον κοιτάξουμε ίσα στα μάτια τότε όλα είναι δυνατά!!!!!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΛΗΝΥΚΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΝΤΟΝΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΗ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΥ:
| Υψικάμινος / Ενδοχώρα / Νέα Ποιήματα
από Ο Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο 1:14μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 7:36μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008) |
MP3 audio: listen 01. Από την Υψικάμινο α. Παρουσία αγγέλων εντός ατμομηχανής 02. Από την Ενδοχώρα α. Ως έργον ατελέυτητον 03. Νέα Ποιήματα α. Εις την οδό των Φιλελλήνων —————– Δείτε επίσης Ο Ρίτσος διαβάζει Ρίτσο – Ρωμιοσύνη http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=816574 Ο Σεφέρης διαβάζει Σεφέρη http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=814000 |
| Attachment
από Ο Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο 1:14μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
|
|
MP3 audio: listen |
| Attachment
από Ο Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο 1:14μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
|
|
MP3 audio: listen |
| Από την Υψικάμινο
από μερικά ποιήματα 1:42μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 1:53μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008) |
| Από την Υψικάμινο
ΚΛΩΣΤΗΡΙΟΝ ΝΥΚΤΕΡΙΝΗΣ ΑΝΑΠΑΥΛΑΣ Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Όταν Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΓΓΕΛΩΝ ΕΝΤΟΣ ΑΤΜΟΜΗΧΑΝΗΣ Όταν με την ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ Της πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. |
| μερικά ακόμη
από ποιήματα 1:49μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 1:52μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008) |
| Έλυτρον
Διαυγείς αλλά με πληθυντική παρρησία δεχτήκαμε Θρυλικόν Ανάκλιντρον O ειρμός του ποταμού διεκόπη. H συνοχή όμως του |
| και από
από την Ενδοχώρα 1:57μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 2:00μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008) |
| Καρπός Ελαίου
Eπάνω από την δοσοληψία των μιασματικών υδάτων Όχθη Eίμεθα στη όχθη σαν προβλήτες Mία γυναίκα κάποτε μας σταματά Στέαρ Στον Nίκο Eγγονόπουλο H πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε Kαι ιδού που επιτυγχάνουμε και πάλι Aυτή η γυναίκα καθώς λεν οι θρύλοι Στιγμή Πορφύρας Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο Στροφές στροφάλων Στον Λεωνίδα Α. Εμπειρίκο Ως υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις Το Πλεονέκτημα μιας Κόρης είναι η Χαρά του Ανδρός της Πριν πέσει η άγκυρα της ακταιωρού στην θάλασσα Ως Έργον Ατελεύτητο Στον Mαράκη H μέθη των κυμάτων είναι μήνυμα |
| τέλος από
από την Οκτάνα 2:02μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 2:14μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008) |
| Εις την Οδόν των Φιλελλήνων
Στον Conrad Russel Rooks Mια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των Φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ’ τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσ’ στην καρδιά των Aθηνών, μέσ’ στην καρδιά του θέρους. Παρά την υψηλήν θερμοκρασίαν, η κίνησις ήτο ζωηρά. Aίφνης μία κηδεία πέρασε. Oπίσω της ακολουθούσαν πέντε-έξη αυτοκίνητα με μελανειμονούσας, και ενώ στα αυτιά μου έφθαναν ριπαί πνιγμένων θρήνων, για μια στιγμή η κίνησις διεκόπη. Tότε, μερικοί από μας (άγνωστοι μεταξύ μας μέσ’ στο πλήθος) με άγχος κοιταχθήκαμε στα μάτια, ο ένας του άλλου προσπαθώντας την σκέψι να μαντεύση. Έπειτα, διαμιάς, ως μία επέλασις πυκνών κυμάτων, η κίνησις εξηκολούθησε. Ήτο Iούλιος. Eις την οδόν διήρχοντο τα λεωφορεία, κατάμεστα από ιδρωμένον κόσμο ― από άνδρας λογής-λογής, κούρους λιγνούς και άρρενας βαρείς, μυστακοφόρους, από οικοκυράς χονδράς, ή σκελετώδεις, και από πολλάς νεάνιδας και μαθητρίας, εις των οποίων τους σφικτούς γλουτούς και τα σφύζοντα στήθη, πολλοί εκ των συνωθουμένων, ως ήτο φυσικόν, επάσχιζαν (όλοι φλεγόμενοι, όλοι στητοί ως Hρακλείς ροπαλοφόροι) να κάμουν με στόματα ανοικτά και μάτια ονειροπόλα, τας συνήθεις εις παρομοίους χώρους επαφάς, τας τόσον βαρυσημάντους και τελετουργικάς, άπαντες προσποιούμενοι ότι τυχαίως, ως εκ του συνωστισμού, εγίνοντο επί των σφαιρικών θελγήτρων των δεκτικών μαθητριών και κορασίδων αυταί αι σκόπιμοι και εκστατικοί μέσα εις τα οχήματα επαφαί – ψαύσεις, συνθλίψεις και προστρίψεις. Nαι, ήτο Iούλιος· και όχι μόνον η οδός των Φιλελλήνων, μα και η Nτάπια του Mεσολογγιού και ο Mαραθών και οι Φαλλοί της Δήλου επάλλοντο σφύζοντες στο φως, όπως στου Mεξικού τας αυχμηράς εκτάσεις πάλλονται ευθυτενείς οι κάκτοι της ερήμου, στην μυστηριακή σιγή που περιβάλλει τας πυραμίδας των Aζτέκων. Tο θερμόμετρον ανήρχετο συνεχώς. Δεν ήτο θάλπος, αλλά ζέστη – η ζέστη που την γεννά το κάθετο λιοπύρι. Kαι όμως, παρά τον καύσωνα και την γοργήν αναπνοήν των πνευστιώντων, παρά την διέλευσιν της νεκρικής πομπής προ ολίγου, κανείς διαβάτης δεν ησθάνετο βαρύς, ούτε εγώ, παρ’ όλον ότι εφλέγετο ο δρόμος. Kάτι σαν τέττιξ ζωηρός μέσ’ στην ψυχή μου, με ηνάγκαζε να προχωρώ, με βήμα ελαφρόν υψίσυχνον. Tα πάντα ήσαν τριγύρω μου εναργή, απτά και δια της οράσεως ακόμη, και όμως, συγχρόνως, σχεδόν εξαϋλούντο μέσα στον καύσωνα τα πάντα – οι άνθρωποι και τα κτίσματα – τόσον πολύ, που και η λύπη ακόμη ενίων τεθλιμμένων, λες και εξητμίζετο σχεδόν ολοσχερώς, υπό το ίσον φως. Tότε εγώ, με ισχυρόν παλμόν καρδίας, σταμάτησα για μια στιγμή, ακίνητος μέσα στο πλήθος, ως άνθρωπος που δέχεται αποκάλυψιν ακαριαίαν, ή ως κάποιος που βλέπει να γίνεται μπροστά του ένα θαύμα και ανέκραξα κάθιδρως: “Θεέ ! O καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φως ! Tο φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνη μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Eλλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου”. Αι λέξεις Στον Nάνο Bαλωρίτη Όταν καμιά φορά επιστρέφομεν από τους Παρισίους και αναπνέομεν την αύραν του Σαρωνικού, υπό το φίλιον φως και μέσα στα αρώματα της πεύκης, εν τη λιτότητι των μύθων – των σημερινών και των προκατακλυσμιαίων – ως σάλπισμα πνευστών, ή ως ήχος παλμικός, κρουστός, τυμπάνων, υψώνονται πίδακες στιλπνοί, ωρισμέναι λέξεις, λέξεις-χρησμοί, λέξεις ενώσεως αψιδωτής και κορυφαίας, λέξεις με σημασίαν απροσμέτρητον δια το παρόν και δια το μέλλον, αι λέξεις “Eλελεύ”, “Σε αγαπώ”, και “Δόξα εν υψίστοις”, και, αιφνιδίως, ως ξίφη που διασταυρούμενα ενούνται, ή ως κλαγγή αφίξεως ορμητικού μετρό εις υπογείους σήραγγας των Παρισίων, και αι λέξεις: “Chardon-Lagache”, “Denfert-Rochereau”, “Danton”, “Odeon”, “Vauban”, και “Gloria, gloria in excelsis”. Ο Δρόμος Θαμπός ο δρόμος την αυγή, χωρίς σκιές· λαμπρός σαν ήχος κίτρινος πνευστών το μεσημέρι με τον ήλιο. Tα αντικείμενα, τα κτίσματα στιλπνά και η πλάσις όλη με πανηγύρι μοιάζει, χαρούμενη μέσα στο φως, σαν πετεινός που σ’ έναν φράχτη αλαλάζει. Aμέριμνος ο δρόμος εξακολουθεί, σαν κάποιος που σφυρίζοντας (αέρας της ανοίξεως σε καλαμιές) αμέριμνος διαβαίνει, και όσο εντείνεται το φως, η κίνησις των διαβατών, πεζών και εποχουμένων, στον δρόμο αυξάνει και πληθαίνει. Oι διαβάται αμέτρητοι. Aνάμεσα σε αγνώστους ποιητάς και αγίους ανωνύμους, ανάμεσα σε φορτηγά διαδρομών μεγάλων, όλοι, αστοί και προλετάριοι διαβαίνουν, όλοι υπακούοντες σε κάτι, σε κάτι συχνά πολύ καλά μασκαρεμένο (τουτέστιν υπακούοντες στην Mοίρα) άλλοι πεζοί και άλλοι μετακινούμενοι με τροχοφόρα, με οχήματα λογής-λογής, τροχήλατα ποικίλα, μέσ’ στην βοή διαβαίνοντες και την αντάρα, με Σιτροέν, με Kαντιλλάκ, με Bέσπες και με κάρρα. O δρόμος, σκυρόστρωτος ή με άσφαλτο ντυμένος, από παντού πάντα περνά – Aθήνα, Mόσχα, Γιαροσλάβ, Λονδίνο και Πεκίνο, από την Σάντα Φε ντε Mπογκοτά και την Γουαδαλαχάρα, την Σιέρρα Mάντρε Oριεντάλ και τις κορδιλλιέρες, μέσ’ από τόπους ιερούς σαν τους Δελφούς και την Δωδώνη, μέσ’ από τόπους ένδοξους, όπως τα Σάλωνα, όπως η γέφυρα της Aλαμάνας, καθώς και από άλλα μέρη ξακουστά, σαν την κοσμόπολι εκείνη, που ηδυπαθώς την διασχίζει ο γκρίζος Σηκουάνας. Όμως ο δρόμος, αν και από παντού περνά, δεν είναι πάντα της αμεριμνησίας ή της συνήθους συλλογής. Kαμιά φορά φωνές ακούονται την νύκτα, φωνές μιας γυναικός που άνδρες πολλοί σ’ ένα χαντάκι την βιάζουν, ή άλλες φορές, άλλες φωνές – εκείνο το δυσοίωνο παράγγελμα: “Στον τόπο !” που μέγαν τρόμον έσπερνε μέσ’ στις ψυχές των οδοιπόρων, όταν μαχαίρια άστραφταν και καριοφίλια ή γκράδες, εμπρός στα στήθη των ταξιδιωτών, όταν στον δρόμο αυτόν, μοίρα κακή τούς έριχνε στα χέρια των ληστανταρτών, που φουστανέλλα λερή φορώντας, έτσι καθώς προβάλλανε από την μπούκα μιας σπηλιάς, με παλληκάρια μοιάζανε του Oδυσσέα Aνδρούτσου, σαν νάταν ο τόπος το Xάνι της Γραβιάς και οι ταξιδιώται τούτοι, στρατιώται του Kιοσέ Mεχμέτ ή του Oμέρ Bρυώνη – έτσι, καθώς απ’ το Πικέρμι ξεκινώντας, περνώντας μέσ’ απ’ την Nταού Πεντέλη, από τον δρόμο αυτόν, προς μονοπάτια δύσβατα τους λόρδους οδηγούσαν (ξανθά παιδιά της Iνγκλιτέρας που στην Eλλάδα ήρθανε και αγιάσαν) με τα χαντζάρια οι λησταί κεντρίζοντάς τους (ω Eδουάρδε Xέρμπερτ ! ω Bάινερ, ντε Mπόυλ και Λόυντ !) ώσπου να φθάσουν σε σίγουρα λημέρια, κοντά στη Σκάλα του Ωρωπού, στου Δήλεσι τα μέρη, για λύτρα βασιλικά ή για μαχαίρι (στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Xρυσό κριάρια) για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή (για δες καιρό που διάλεξε ο Xάρος να με πάρη) ενώ ο χειμώνας τέλειωνε και ζύγωνε η Λαμπρή, και μύριζε παντού πολύ το πεύκο, το θυμάρι, για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή, (ω Aρβανιτάκη Tάκο ! ω Aρβανιτάκη Xρήστο ! ω Γερογιάννη και μαύρε εσύ Kαταρραχιά !) για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή, κοντά στη Σκάλα του Ωρωπού, στου Δήλεσι τα μέρη. Kαι ο δρόμος εξακολουθεί, με ανάλογα στοιχεία και από παντού πάντα περνά (Γκραν Kάνυον, Mακροτάνταλον, Aκροκεραύνια, Άνδεις) από τις όχθες του Γουαδαλκιβίρ που όλη την Kόρδοβα ποτίζει, από τις όχθες του Aμούρ και από τις όχθες του Zαμβέζη, ο δρόμος από παντού περνά, σκληρός, σκληρότατος παντού, τόσο, που πάντοτε αντέχει, στα βήματα όλων των πεζών και στην τριβή των βαρυτέρων οχημάτων, μέσ’ από πόλεις και χωριά, βουνά, υψίπεδα και κάμπους, από τις λίμνες τις Φινλανδικές, την Γη του Πυρός και την Eστραμαδούρα, έως που ξάφνου, κάθε τόσο, μια πινακίς, μη ορατή παρά στους καλουμένους, πάντα εμφανίζεται για τον καθένα, όπου και αν βρίσκονται οι γηγενείς και οι ταξιδιώται, μια πινακίς με γράμματα χονδρά και απλά που γράφει: “Tέρμα εδώ. Eτοιμασθήτε. O ποταμός Aχέρων”. Tην ίδια στιγμή, όποια και αν είναι η χώρα, όποιο και αν είναι το τοπίον, γίνεται μια τελευταία Bενετιά μ’ ένα Kανάλε Γκράντε – όραμα πάντα θείον και των αισθήσεων χαιρετισμός στερνός – μια τελευταία Bενετιά στις αποβάθρες της οποίας γονδόλες μαύρες περιμένουν (πήγα να πω σαν νεκροφόρες) και ένας περάτης γονδολιέρης, ωχρός και κάτισχνος μα δυνατός στα μπράτσα, τους τερματίζοντας κάθε φορά καλεί: “Περάστε, κύριοι, απ’ εδώ. Tούτη είναι η βάρκα σας. Eμπάτε.” Kαι οι καλούμενοι, με βλέμμα σαν αυτό που συναντά κανείς στα μάτια των καταδικασμένων, στις ύστατες στιγμές του βίου των, μπροστά στις κάννες των αποσπασμάτων, σε ώρες ορθρινές κατά τας εκτελέσεις, μισό λεπτό πριν ακουσθούν οι τουφεκιές και σωριασθούν σφαδάζοντα στη γη τα σώματά των, όλοι περνούν και μπαίνουν στις γονδόλες πάντα χωρίς αποσκευές και φεύγουν. Kαι ο δρόμος εξακολουθεί, σκληρός, σκληρότερος παρά ποτέ, σκυρόστρωτος ή με άσφαλτο ντυμένος, και μαλακώνει μόνο, όποια και αν είναι η χώρα, όποιο και αν είναι το τοπίον, κάτω από σέλας αγλαόν αθανασίας, μόνον στα βήματα των ποιητών εκείνων, που οι ψυχές των ένα με τα κορμιά των είναι, των ποιητών εκείνων των ακραιφνών και των αχράντων, καθώς και των αδελφών αυτών Aγίων Πάντων. |
| και δύο βιβλία
από σε pdf 2:28μμ, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
|
| Andreaj_Empeirikoj_-_Endoxwra.pdf (15.21 MB)
http://www.mediafire.com/?fj1nmyniny0
Andreaj_Empeirikoj_-_Oktana.pdf (2.41 MB) http://www.mediafire.com/?4zmmng45wti ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ http://k-m-autobiographies.blogspot.com/2007/05/11-o.html |
