Προχτές  διάβασα με  ενδιαφέρον ένα παλαιό  κείμενο του αγαπητού συντρόφου Κώστα Μάρκου για το αναρχισμό. Το κείμενο βρίσκεται στην ιστοσελίδα:http://kokkinhshmaia.wordpress.com/1999/11/28/%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/,είναι από τις 28/11/1999 και έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα Πριν.

Δεν γνωρίζω αν ο αγαπητός σύντροφος συνεχίζει να έχει τις ίδιες απόψεις για το αναρχισμό. Αλλά πιστεύω γνωρίζοντας τον, πως συνεχίζει να τις έχει σε μεγάλο βαθμό και καλώς κάνει και  τις έχει. Άσχετα με το αν συμφωνώ σε σημεία με το κείμενο που διάβασα ή διαφωνώ στην ουσία του κειμένου και της άποψης του συντρόφου.

Η κυριότερη και η βασικότερη διαφωνία μου βρίσκεται στην σχετικά προκατειλημμένη αντίληψη που έχει ο σύντροφος για το χώρο της αναρχίας. Που έχει ως αποτέλεσμα να  μην  παρουσιάζει το πλούτο των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών ιδεών.

Και να παρουσιάζει ως βασική εκδοχή του αναρχισμού ένα- μαζικό είναι η αλήθεια  ρεύμα ιδεών και πρακτικών που βάζει στο κέντρο της λογικής την θεματική σύγκρουση με τα κατασταλτικά όργανα του κράτους και την συμβολική καταστροφή των εμπορευματικών σημείων. Μια μεταμοντέρνα εκδοχή του αναρχισμού, που ανήκει στο ρεύμα του εξεγερσιακού αναρχοατομικισμού. Ένας σεχταριστικός μηδενιστικός αντικοινωνικός αναρχισμός που μετατρέπει τις υπόλοιπες δυνάμεις σε εχθρούς. Πρόκειται για μια αναρχική ανάγνωση  της αντίληψης για τον εχθρό- φίλο  του ναζιστή φιλόσοφου Κ. Σμιτ

Και όμως ο πλούτος των αναρχικών ιδεών έχει να αναδείξει απόψεις που τείνουν  σε μια αναρχική εκδοχή του μαρξισμού με βάση την κομμουνιστικοποίηση που τις φέρνει πολύ κοντά σε απόψεις της άκρας αριστεράς.( http://komepan.blogspot.gr/2012/10/communismos.html).Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση του μαρξισμού με τον αναρχισμό που θα μπορούσε να ανανεώσει ή το λιγότερο να προκαλέσει το ενδιαφέρον στην προοπτική της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.

Επίσης έχουμε μια ανανέωση του παραδοσιακού αναρχοσυνδικαλισμού, της αυτονομίας και του αυτόνομου αντιφασισμού που κινηματικά και το Δεκέμβρη του 2008 και μετα, παίζουν σημαντικό ρόλο στο κίνημα. ( http://www.sarajevomag.gr/), (http://www.antifascripta.net/), (http://athens.ese-gr.org/), (http://rocinante.gr/). (http://www.nosotros.gr/nosotros-blog/)

Κινηματικές κινήσεις και ρεύματα που συσχετίζονται με το γαλαξία των καταλήψεων στέγης, δημοσιών τόπων και πλατειών. Που υπερασπίζονται το δημόσιο, κοινωνικό και κοινό χαρακτήρα τους. Κινήσεις και ρεύματα που βρεθήκαμε και θα συνεχίζουμε να βρισκόμαστε από την ίδια πλευρά του οδοφράγματος.

Ας υπενθυμίσουμε όμως ποιες είναι οι κυριότερες διαφορές μας με το ρεύμα της αναρχίας, αυτονομίας, αναρχοσυνδικαλισμού.

Α) η αντίληψη της πρωτοπορίας σε σχέση με την διαλεκτική αυθόρμητου- συνειδητού.  Οι αναρχικοί απολυτοποιώντας  το ρόλο του κοινωνικού υποκειμένου και την αυθόρμητη δράση των μαζών, θεωρούν πως κάθε πρωτοπόρα δράση δημιουργεί εξουσιαστικές σχέσεις. Αντικειμενικά βέβαια το ίδιο πράττουν και αυτοί στο όνομα της τάξης, των μαζών ή των εξεγερμένων.

Από την άλλη οι κομμουνιστές συχνά φοβούνται το αυθόρμητο και την δημιουργικότητα του που συνιστά μια ανανέωση της συνειδητής έκφρασης των εξεγερμένων. Με αποτέλεσμα να μένουν στο ρόλο και στην δράση του πολιτικού υποκειμένου.

Είναι αλήθεια πως στην πρώτη φάση της επαναστατικής διαδικασίας, κάθε επαναστατικής διαδικασίας η αυθόρμητη δράση των μαζών γεννάει μορφές οργάνωσης και δυαδικών εξουσιών που ο συντηρητισμός των οργανωμένων δυνάμεων αδυνατεί να εφεύρει.

Όμως  ο επαναστατικός αυθορμητισμός γρήγορα πέφτει και τότε η πρωτοπορία πρέπει να μετουσιώσει το αυθόρμητο σε συνειδητό θεσμίζων και θεσμισμένο.

Για αυτό το λόγο ανάμεσα στην πρωτοπορία και το μαζικό κίνημα ή ανάμεσα στο συνειδητό και το αυθόρμητο δημιουργείτε μια διαλεκτική σχέση που όπως συμβαίνει σε κάθε διαλεκτική σχέση, είτε συνθέτει επαναστατικά, είτε οδηγείτε στην αντεπαναστατική αποσύνθεση.

Β) Η αντίληψη της μεταβατικής φάση ανάμεσα στο καπιταλιστικό χάος και στην κομουνιστική ή αναρχική κοινωνία.  Για τους κομμουνιστές ανάμεσα στο τώρα και στο μεταεπαναστατικό μέλλον υπάρχει μια  μεταβατική κοινωνία διαρκών επαναστατικών διαδικασιών και ενός κράτους-κομμούνα, αυτό που ονομάστηκε δικτατορία του προλεταριάτου.

Φυσικά κάποια ρεύματα του κομμουνισμού ταυτίζουν την μεταβατική φάση με την σοσιαλισμό ως την ανώριμη φάση του κομμουνισμού, κάποια άλλα  κάνουν διάκριση ανάμεσα στην μεταβατική φάση της δικτατορίας του προλεταριάτου και το κομουνισμού.

Κάποια βέβαια σταλινικά ρεύματα μιλάμε για αντιιμπεριαλιστικά ή αντιμονοπωλιακά δημοκρατικά στάδια προτού ξεσπάσει η σοσιαλιστική επανάσταση.  Γεγονός που τα κατατάσσει στο ρεφορμιστικό ρεύμα της αριστεράς.

Αντίθετα οι αναρχικοί στην πλειοψηφία του μιλάμε για αντικρατικές κομουνιστικές και αναρχικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας  αμέσως αμέσως μετα την νικηφόρα έκβαση της επανάστασης. Οι διαφορές τους βρίσκονται στο βαθμό του επαναστατικού καταναγκασμού, της ομοσπονδιακής ή  συνομοσπονδιακής τους  οργάνωσης, στο ρόλο του ατόμου ή της κολεκτίβας.

Διαφοροποιείται σημαντικά το ελευθεριακό ρεύμα της περιεκτικής  δημοκρατίας  του Έλληνα στοχαστή Τάκη Φωτόπουλου. Μια σύνθεση    «δύο μεγάλων ιστορικών παραδόσεων: της κλασικής δημοκρατικής και της σοσιαλιστικής, καθώς και των ριζοσπαστικών ρευμάτων μέσα στο Πράσινο κίνημα, το φεμινιστικό κίνημα και τα απελευθερωτικά κινήματα στο Νότο». Που σαφέστατα μιλάει για μια μεταβατική φάση αντικρατικής δημοτικοποίησης.(  http://www.inclusivedemocracy.org/).

Κλείνοντας θα πω πως ανάμεσα στο κομμουνισμό και τον αναρχισμό υπάρχει συγγένεια στρατηγικών και προοπτικής. Και τα δυο ρεύματα αγωνίζονται για την επαναστατική αλλαγή της καπιταλιστικής πραγματικότητας, σε αντίθεση με τα  ρεύματα του αριστερού σοσιαλδημοκρατικού και σταλινικού ρεφορμισμού που αγωνίζονται για την σταδιακή αλλαγή του καπιταλιστικού κόσμου.

Άρα ο αναρχισμός και ο κομμουνισμός είναι πιο κοντά από τι είναι η κομμουνιστική αριστερά με τις εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας και του σοβιετικού, σταλινικού μαρξισμού.