Μήνας: Μάρτιος 2018

«Από τα παιδικά μου χρόνια ήμουν πιστός στα τέρατα. Με έχουν σώσει και μου έχουν δώσει άφεση αμαρτιών, γιατί πιστεύω ότι τα τέρατα είναι οι προστάτες άγιοι της ευλογημένης μας ατέλειας, επιτρέποντας και ενσαρκώνοντας την πιθανότητα να αποτυγχάνεις και να ζεις. Επί είκοσι πέντε χρόνια, χειροτέχνησα πολύ παράξενες μικρές ιστορίες, φτιαγμένες από κίνηση, χρώμα, ζωή και σκιές. Και σε τρεις περιπτώσεις, αυτές οι παράξενες ιστορίες, αυτά τα παραμύθια, έσωσαν τη ζωή μου.

Γκιγιέρμο ντελ Τόρο

Στη ταινία «η μορφή του νερού» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο ο έρωτας και η αγάπη ταιριάζει στα τέρατα,  ο έρωτας και η αγάπη πάει στην μη- κανονικότητα, και απεχθάνεται στην μορφή και τη φύση της κανονικότητας, την μορφή και την φύση της εξουσίας.

Ταιριάζει στην μορφή, στην φύση του νερού, ταιριάζει στην μορφή, στην φύση της φύσης, στην μορφή και την φύση της δικής μας φύσης, ταιριάζει στην ενότητα φύσης, ενέργειας, μορφής και ουσίας που δεν σταματάει να μας εκπλήσσει με την ποικιλομορφία της.

Ταιριάζει στην μορφή και στην φύση του θεού που αγαπάει το περίεργο, που αγαπάει το ιδιαίτερο, αγαπάει αυτό που σπάει στην ομοιομορφία, αγαπάει το τερατώδες. Άλλωστε και η ίδια η φύση του θεού είναι ή μάλλον είναι τερατώδες, μη- κανονική, αλλοπρόσαλλη και παράξενη.

Η συγκινητική ταινία «η μορφή του νερού» μας ταξιδεύει στην μεταπολεμική ψυχροπολεμική, μακαρθική ούλτρα ρατσιστική Αμερική. Σε μια Αμερική που κυνηγάει κομμουνιστές , παράξενους, γκέι και μαύρους, αντιμετωπίζοντας τους ΑμεΑ ως λάθη του θεού.

 Σε μια Αμερική που αρχίζει να ζει στην ευημερία του καταναλωτικού Αμερικάνικου ονείρου της Κάντιλακ, και που τα αρσενικά της ,έχουν μάθει να γαμούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο, και να γαμούν παντού.

Σε αυτή την ευημερούσα φασίζουσα και ρατσιστική Αμερική μια μουγκή προλετάρια ερωτεύεται ένα αμφίβιο ανθρωπόσαυρο τέρας που  είχαν απαγάγει από ένα ποτάμι της Λατινικής Αμερικής και οι ινδιάνοι το λάτρευαν ως θεό.

Μπροστά στο άμεσο κίνδυνο να το σκοτώσουν οι Αμερικάνοι από την μια,  και οι Σοβιετικοί  από την άλλη, η μουγκή προλετάρια, μια μαύρη, ένας γκέι και ένας επιστήμονας που ναι πράκτορας των Σοβιετικών  σώζουν το τέρας, ξεφτιλίζοντας το Αμερικάνικο μηχανισμό.

Το μήνυμα άμεσο και προφανές: μια ομάδα από μη-κανονικούς, μια μουγκή γυναίκα, μια μαύρη γυναίκα που ανήκουν στη εργατική τάξη, ένας γκέι αποτυχημένος περιθωριακός καλλιτέχνης και ένας επιστήμονας πράκτορας των Σοβιετικών που παρακούει τις εντολές τους να σκοτώσει το «θεϊκό» τέρας, το σώζουν, σώζουν αυτό που είναι το ούλτρα μη -κανονικό, σώζουν το τερατώδες.

Και αυτό το πράττουν τόσο από αγάπη προς σε αυτό το πράγμα που είναι στο βάθος ίδιο και οικείο με αυτούς, αλλά και ως μια εκδίκησης απέναντι σε ένα σύστημα που τους απέβαλε  ως μη-κανονικούς, ως απόβλητους, αδιάφορους να ζουν ή να πεθαίνουν.

Στο τέλος η αγάπη, η αγάπη της μουγκής και του τέρατος, αυτή η τερατώδες αγάπη νικάει τον κόσμο της ομοιομορφίας, το κόσμο  της κανονικότητας, τον κόσμο της φασιστικής ομοιομορφίας/ κανονικότητας.

Το νόημα της ταινίας : η απόκλιση, αυτή η επικούρεια θεϊκή/ φυσική αρετή, γεννάει την διαφορετικότητα και πάνω σε αυτή την διαφορετικότητα πραγματώνεται η πολυμορφία και η ποικιλομορφία που είναι πολιτικές και ηθικές αρετές μιας ευημερούσας κοινωνίας.

Ο έρωτας, η αγάπη, η ανθρώπινη και η θεϊκή αγάπη, ο ανθρώπινος και ο θεϊκός έρωτας αν υπάρχει και στο βαθμό που υπάρχει,  έχει ως βάσεις την απόκλιση, την ποικιλομορφία, την διαφορετικότητα, το παράξενο, το μη-κανονικό, το τερατώδες.  Και μόνο με αυτό το τρόπο προχωρά, μόνο με αυτό το τρόπο εξελίσσεται.

Στο «ημερολόγιο ενός απατεώνα» του Αλεξάντρ Οστρόφσκι που ανεβάζουν οι «Αθεράπευτοι» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παππά παρουσιάζεται μια κοινωνία σε καθολική παρακμή. Παρουσιάζει την Ρώσικη άρχουσα τάξη, λίγες δεκαετίες πριν την Σοβιετική Επανάσταση, άρχουσα τάξη βυθισμένη στην ψευτιά, στην βλακεία, στην υποκρισία και στην δεισιδαιμονία.

Διαβάστε περισσότερα “«ημερολόγιο ενός απατεώνα»”